برخورد مادر عصبی /دعوا و عصبانیت بچه ها

تجربه 1:
 هروقت بچه هام بیکار باشن و حوصلشون سر میره باهم دعوا و کتک کاری میکنن,
وقتی مشغول باشن و باهم بازی میکنیم اصلا خبری از اون حرکات نیست.
 واینکه من به این نتیجه رسیدم که همه کارها رو میشه با بچه ها کرد و اونا رو شرکت داد,مثلا وقتی براشون میخوام آشپزی کنم و اونا بازی کنن دعوامیشه,فورا میگم بچه ها بیاین کمک کنیم باهم غذادرست کنیم,باهم کیک میپزیم,ژله درست میکنیم... یا جارو ودستمال میکشیم....

نکته دیگه اینکه یه روانشناس کودک تو تلویزیون میگفت که تو دعوای بچه ها دخالت نداشته باشین و اگر به مرحله اسیب زدن رسید شخص خاصی رو هدف نگیرین و ازش طرف داری نکنین بلکه مثلا بگین بچه ها زدن کار بدیه.
وا نماز و حدیث کسا و توکل صبر رو زیاد میکنه.

تجربه2:

(!)من هم یه مدت وقتی از فاطمه عصبانی میشدم،عصبانیتم رو نشون میدادم،اون هم بدتر لج میکرد،یعنی راستش رو بخواید وقتی خسته بودم و یه کار فاطمه من رو عصبانی میکرد من به خودم حق میدادم که بأید عصبانی بشم
،تأ این که یه سخنرانی از حاج اقا بناهیان شنیدم و واقعا من رو متحول کرد،حاج اقا میکفتن،خانه برأی فرزند محل یادکیری مبارزه با هوای نفس،بجه ها متوجه میشن جه وقت ما یه عملی رو از روی هوای نفس انجام میدید و جه وقت نه،مثلا وقتی ما از کودک خودمون عصبانی هستیم،و در اون حالت خشم خودمون رو فر   یبریم و برخورد درستی رو انجام  میدیم ،کودک کاملا متوجه أین مبارزه با هوای نفس ما میشه و تأثیر بسیار ارزنده أی رؤى اون داره.